Kijkend naar ASS is het letterlijk puzzelen als je een adequate leeftijd wilt bepalen. Een nieuw onderzoek zou enorm kostbaar en belastend zijn. Bovendien komt er uiteindelijk een gemiddelde uit die welicht daardoor al nietszeggend is, mede door het gebrek aan voortschrijdend leervermogen. Toch denk ik zelf dat hier wel het antwoord zit voor tieners met een normale tot hoge intelligentie die vastlopen in het onderwijs en de dagelijkse activiteiten. Als de ontwikkelingsgebieden ver uit elkaar liggen kan je wellicht een tiener helpen ontwikkelen door alsnog juist aan te sluiten, maar dan wel rekening houdend met de mentale intelligentie.

 

In het boek van Martine F. Delfos is enorm veel theoretische achtergrond te vinden, waardoor dat boek bijna onmisbaar is.

 

De bedoelde groep tieners lopen nu vaak vast op onderwijs, stage en zelfstandigheid. Vaak wordt gesproken dat het niet lukt om het geleerde toe te passen. Een open deur lijkt me dat. Omdat ik een grote motivatie heb om deze groep mee te helpen de 'hulpvraag' helder te krijgen ben ik  bezig geweest om een tijdelijk document te maken om de ontwikkelingsfasen in kaart te brengen. Slechts als tijdelijk hulpmiddel, totdat de betrokken organisaties een officieel onderzoeksdocument hebben gemaakt.

Ik ben er van overtuigd dat bij deze kinderen al zoveel onafhankelijke onderzoeken en documentatie beschikbaar is, dat ouders en tieners zelf al 'de antwoorden' in handen hebben. Het probleem zit hem in het zichtbaar maken. Dat ondersteun ik met dit document..Aansluitend zal het leven van deze tiener ondersteund moeten worden op een passende manier, totdat een passende of gewenste ontwikkeling is bereikt. Ook dit zal voor iedere tiener weer maatwerk zijn. Het document zelf lost dat niet op.

 

In het boek van Martine F. Delfos staat dat ouders de meest aangewezen mensen zijn om mensen met autisme op te voeden. Hulpverleners krijgen een meer ondersteunenende rol, meer faciliterend, meer voorwaardescheppend. Ik bekend kleur, voorstander.

Ouders hebben (soms) ondersteuning nodig om die vertraagde ontwikkeling te integreren in hun leven, maar minstens zo belangrijk is de passende omgeving. School, die rekening houdt met het intellect, maar ook met de soms forse vertraging in de ontwikkeling. De oppas, sport, vrije tijd, vakantie, buren, familie.   

 

Insteken op het intellect betekent fors overvragen en uitval met soms een thuiszitter. Insteken op de vertraagde ontwikkeling  betekent ondervragen op het intellect.  Daarom wil ik een groot vraagteken zetten bij een IQ grens als leidraad voor passende zorg. Is die keuze nog steeds de juiste in de huidige maatschappij?